وی افزود: در حال حاضر سالی ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون دلار واردات ماشین آلات داریم و این واردات بر اساس برنامه ریزی های واحدها با منابع موجود انجام می‌شود اما ما برای دوره برنامه هفتم توسعه درخواست داریم که تسهیلاتی برای بازسازی و نوسازی واحدها پرداخت شود. در دهه هشتاد این اتفاق افتاد و واحدهای ما از محل آن تسهیلات سرپا شدند. بنابراین نیاز داریم دولت از این نظر به صنعت نساجی توجه کند.
مواد اولیه فعلی پاسخگوی نیاز صنعت نساجی نیست
امامی رئوف درباره تأمین مواد اولیه گفت: بخشی از مواد اولیه مصرفی صنعت ما گرانول‌های پتروشیمی است. متأسفانه خریدهایی که از بورس کالا انجام می‌دهیم با رقابت‌های نسبتاً بالایی انجام می‌شود و نیاز داریم یا خوراک گاز پتروشیمی‌ها به شکل قابل توجهی تأمین شود یا اینکه یک واحد دیگری مثل واحد پتروشیمی تندگویان ایجاد شود تا پاسخگوی نیاز صنعت نساجی باشد.
وی ادامه داد: مجموع برآوردهای ما از میزان عرضه، تقاضا، معاملات انجام شده و پروانه‌های بهره بردای صادر شده از سوی وزارت صمت و ظرفیت واحدهای تولیدی نشان می‌دهد که میزان نیاز ما به چیپس پلی استر بیشتر از توان تولید تندگویان است و نیاز به ایجاد واحد مشابه در این زمینه داریم تا مواد اولیه تأمین شود.
وزارت صمت پنبه وارد کند و به تولیدکنندگان بفروشد
دبیر انجمن صنایع نساجی ایران تصریح کرد: در بخش مواد اولیه طبیعی هم ما مصرف کننده پنبه هستیم و متأسفانه پنبه تولید شده در داخل ۵۰ درصد نیاز صنعت نساجی ما تأمین می‌کند و در نتیجه مجبور به واردات پنبه هستیم که همین مساله مشکلات زیادی برای صنعت نساجی ایجاد کرده است زیرا بازار جهانی پنبه یک بازار محدودی است.
وی افزود: در واقع واحدهای ما باید در حجم زیادی خرید کنند خود این خرید کردن، نقل و انتقال پول، رسیدن جنس پروسه طولانی است که پروسه تولید هم حساب نمی‌شود. برای یک صنعتگر برنامه ریزی کردن برای خرید پنبه پروسه سختی است.
امامی رئوف اظهار کرد: درخواست ما این است که وزارت صمت یک حجم زیادی پنبه خریداری کند و به واحدهای صنعت نساجی از طریق بورس یا… بفروشد. در واقع به جای اینکه واحدهای ما بروند کل دنیا را بچرخند و با سختی پنبه وارد کنند؛ به عنوان مثال بهتر است وزارتخانه برای خرید یک پکیج ۱۰۰ هزار تنی با کشورهای تولیدکننده توافق کند و در نهایت صنایع نساجی از خود دولت پنبه را بخرند.
وی گفت: در این صورت پنبه هم ارزان‌تر و هم راحت تر به دست تولیدکننده می‌رسد و هم امنیت خرید بالا می‌رود. در شرایط فعلی تولیدکننده دائم درگیر مشکل و بخشنامه‌های متعدد و تصمیم گیری های مختلف است. در واقع مدام روی تولیدکننده صنعت نساجی برای تأمین مواد اولیه فشار وجود دارد.
